Ik ben Sandra

Dit is mijn verhaal.

Een verhaal van:

Daisy de Range en Victor Smeets.

​

Inleiding.

Wat nu?

​

Wat staat er op de kaft, hoor ik jullie denken.

Dat ben ik, Sandra. Bewerkt dat wel.

Ik ben het meisje dat niet deed wat iedereen om haar heen verwachtte. Nee, ik deed compleet andere dingen. Dingen waar o.a. mijn ouders het niet mee eens waren.

Ze hadden pech. Ik ben niet zoals iedereen. Ik ben een dromer, maar wel één die de werkelijkheid kan zien.

Op mijn zestiende ging ik het huis uit en soms weer in en leefde zo veel mogelijk bij de krakers in de fabriek een dorp verder.

​

​

Een meisje.

Het begin

 

Een buurt in een dorp. iets groter dan gemiddeld, maar toch een dorp. In het dorp en de dorpen rondom noemen ze de buurt “de elite hoek”. En daar loop ik. Een meisje van vijf. Lang blond haar. Ik heb twee broers en een zus, maar die zijn ouder dan ik. Ik ben onderweg naar het bos waar mijn klasgenootjes altijd spelen. Eigenlijk mag ik daar niet komen. In die speeltuin die ze aan de rand van het bos gemaakt hebben. Mijn ouders vinden de kinderen te min. Dat zijn gewone werkmanskinderen en in onze wijk wonen de directeuren, de dokters en de wethouders. Mij interesseert dat niet. Ze zitten in dezelfde klas als ik en leren dezelfde dingen. Een van de jongens is zelfs heel lief voor mij en ik krijg altijd een snoepje van hem. Mama is altijd boos als ze erachter komt dat ik toch in het bos ben geweest. En op een of andere manier weet mama het altijd. Of ze het aan me ruiken kan. En ik heb dan weer een week huisarrest. Houd dit me tegen? Nee, als ik zin heb, dan ga ik spelen in de speeltuin in het bos. Tegen de tijd dat ik zes ben, doet mama niet eens meer de moeite me tegen te houden en kan ik spelen waar ik wil, als ik maar op tijd voor het eten thuis ben en schoon aan tafel kom.

Als ik zeven ben, krijgt papa een zwaar ongeluk. Hij ligt lang in het ziekenhuis en slaapt. Hij is in coma zeggen ze.